“Na een zitting ging ik doodmoe op de fiets naar huis, jas over het prinsenpak”

Jan Klijntjes is de enige Prins van de On-Ganse die 2 jaren Prins is geweest. In een vergadering bij thuis zeiden collega RvXI-Ieden tegen hem: “Word jij maar Prins. Jij komt uit Limburg. Zorg zelf maar voor een pak”. Hij woonde in de Broerestraat indertijd. In de “Rue des Frères”, zoals hij zegt. Hij had al meermalen kennis gemaakt met de Prins van Duisburg, Charly Fink. Deze goede man strooide tijdens carnaval per helikopter bonbons uit over de stad. Zijn Prinsdom kostte (toen al) DM 50.000 per jaar!
Charly kwam toen ook al bij de startende On-Ganse. At op kosten van bij z’n eerste bezoek “chablis en oesters” voor fl. 250,-. Dit moest van z’n loon af. Zuinige tijden. Hij ging met z’n vrouw Els op pad naar Sittard om een Prinsenpak te kopen. Hij kwam in Kerkrade terecht bij een moedertje dat op zolder nieuwe en tweedehandse Prinsenpakken had. De kosten van een nieuw pak waren fl. 375,- (incl. pet), voor een tweedehands was je fl 200,- kwijt. (Kostenpeil 1985: + fl. 2500,-!) Dit was, zoals we zagen, een maandsalaris, dus eerst Ben Bolder bellen of het goed was. Jawel hoor. En daar ging hij met een wit pak. Na een zitting in Musis ging steeds doodmoe op de fiets naar huis. Jas over het Prinsenpak, veren en muts onder de jas. “Ik was echt soms te moe om te rijden”.
Net als hebben de eerste 7 á 8 prinsen bij de On-Ganse het niet goed gehad. Ze werden als duvelstoejagers gebruikt om de zaal te animeren. Er werden ten opzichte van hen weinig of geen égards in acht genomen. Ook herinnert zich de herkomst van de naam On-Ganse. De man van “Hadley” bloemenwinkel, droogkomiek en organisator van allerlei Hanze evenementen, had een opleiding gehad in Antwerpen. Hij heeft wellicht dáár de naam On-Ganse gehoord. De naam heeft wel iets Vlaams. In een vergadering in de Bordelaise zei hij: “Als die club van jullie ooit wat wordt, noem ‘m dan de On-Ganse”.
Op Camavalsdinsdag werd het seizoen gesloten door , met wit gemaakt gezicht, liggend onder een laken op een draagbaar, door de dames van de Senaat huilend in witte zakdoekjes de zaal uit gedragen op de tonen van: “Zo gaat je naar de bliksem toe”.
Op 8 januari 1958 trad af als Prins, zonder veel poespas. Tot slot werd een polonaise gedraaid. Toen hoorde dat zijn vrouw Els net naar huis was gebracht omdat ze ging bevallen. Om half elf werd ze weggebracht. Vlóóg naar huis, zes trappen op en jawel om vijf voor elf werd zijn dochter Miek geboren. Hij stond er in rok bij. Zoals Els zegt: “Miek was op de trommeltjes in Musis afgekomen”. Drie weken te vroeg geboren. De geboorte werd in Musis omgeroepen en die avond is de gehele Senaat nog op bezoek geweest, is er champagne gedronken terwijl de Hofkapel, ook aanwezig, speelde en er beneden op de stoep uitbundig gezongen werd.
Een van de beste nummers die zich herinnerd was de modeshow die op carnavalsdinsdag in Musis werd gegeven. Op het plankier, boven op een rij tafeltjes, paradeerden “de dames” Stein, van Loon, Bartels en Bekker. -‘Van Loon beeldde een mannequin uit genaamd Sophia Lol-en (zoals de speaker zei: “plat van achteren, dik van voren”). Stein kwam op in een deux-pièces; liet chique het bovenstukje van z’n schouders glijden en viste traag en heel charmant uit z’n bloes aan een touwtje twee sinaasappelen.
In z’n jaren kende men nog geen Prinsenonderscheidingen. Zijn Prinsenbeker, “afgekeken” van Duisburg, bleek achteraf een zilverachtig vaasje te zijn. In Duisburg zag men ook dat een Prins met eerbetoon diende te worden omgeven. D4 is later bij de On-Ganse dan ook ingevoerd. Ook zagen ze in Duisburg de geweldige discipline bij de optredens. Hij herinnert zich dat tijdens een zitting aldaar het On-Ganse gezelschap begeleid werd door een page die laat op de avond stond te snikken. Het bleek dat ze 10 kilometer verderop woonde, de laatste tram al weg was en dat ze niet weg had mogen gaan. “Dizsiplin soll sein”. en Bob Tolmeijer hebben haar later die avond in Bon z’n Dodge thuisgebracht. “Langebaum 9, daar woonde ze”.
Het idee om een Carnavalsconcert te organiseren kwam van Den Bosch en Maastricht, want die deden dat al lang. De Ex-Prinsen moesten wát te doen hebben. Het bestuur en de Senaat lieten het aan de Ex-Prinsen over om het (voor eigen rekening) te regelen. Het Gelders Orkest voelde er aanvankelijk niets voor. “Het eerste jaar hadden we 600 bezoekers, en daarna is het altijd uitverkocht geweest. Na het eerste concert was de stemming onder de bezoekers geweldig goed”. Ook de aanmaak van decors herinnert zich nog goed. “Bij Ben Bolder in zijn werkplaats. Nachten door. Met z’n allen. Met de verf nog op onze handen werden de zittingen in Musis gestart. Handschoenen er over aan en draaien maar ……